ماشین‌های تک محور و چند محور

کامیون از وسایل نقلیه باری است که قسمت عقب یا همان بارگیر آن به شکل پیوسته به کشنده یا کله وصل شده است. از این نوع وسیله‌ی نقلیه بیش‌تر برای حمل و نقل کالا، لوازم، وسایل و مواد سنگین استفاده می‌شود. و حتی به عنوان ماشین آتش نشانی نیز مورد استفاده قرار می‌گیرد. که ظرفیت حمل و نقل 66 تن بار و یا بیشتر را داراست.

کامیون‌ها بر اساس قدرت، نوع چرخ، روش‌های تخلیه‌ی بار و حجم میزان بار قابل حمل طبقه بندی می‌شوند و بر اساس همین معیارها نیز انواع کامیون‌ها انتخاب می‌شوند.

ماشین‌های دو محور در قسمت عقبی یا انتهایی خود دو محور دارند و از همین رو به کامیون‌های جفت هم مشهورند. توان حمل بار این ماشین‌ها تا 15 تن هم می‌رسد و طول فضایی که بار در آن قرار می‌گیرد غالبا حدود 7 متر است. از نام‌های دیگر این کامیون می‌توان به کامیون 10 چرخ، کامیون جفت و کامیون 15 تنی هم اشاره کرد. در کامیون‌ها و کشنده‌های جفت محور حداکثر نیروی وارده به محور جلو حدود 600 کیلوگرم و به محور عقب حدود 11400 کیلوگرم است.

و اما یکی از رایج‌ترین مدل‌های کامیون و کشنده‌ی  سه محوره، مدل دارای دو دیفرانسیل یا همان دارای دو محور محرک است که به زبان فنی به آن 4*6 گفته می‌شود. این نوع از ماشین‌های چند محور به طور فابریک دارای سه محور هستند که دو محوری که در انتهای کشنده قرار دارند نقش پیش برنده را دارا هستند. به این ترتیب معمولا همه‌ی مدل‌های 4*6 بدون قابلیت بالاگیر بوده و محور سوم همیشه روی زمین در حال حرکت است. بنابراین استهلاک این نوع از کامیون‌ها کمی بالاتر از انواع دیگر است. البته بد نیست بدانید که محور محرک عقبی فقط به خواست راننده و در زمان نیاز درگیر می‌شود و در دیگر زمان‌ها فقط محور دوم نقش محور محرک و به جلو برنده را ایفا می‌کند تا بتوان از استهلاک خودرو کم کرد.